Jak moja najlepsza przyjaciółka stała się moim wrogiem.. Kiedy to piszę, łzy same ciekną mi po policzkach. Jeszcze rok temu moje życie było poukładane. Dobre oceny w szkole, kochający rodzice, grupa wspaniałych przyjaciół. W tym najlepsza psiapsióła, o której marzyłam od lat. Jestem typem szarej myszki, zawsze stoję z boku, nie rzucam się w oczy. Zmieniło się to, gdy pojawiła się w klasie nowa dziewczyna Ala. Przebojowa i zawsze dobrze ubrana. Marzyłam, żeby została moją koleżanką. O dziwo, sama mnie zaczepiła. Od słowa do słowa, okazało się, że mamy wiele wspólnego. Została moja przyjaciółką. Spędzaliśmy każdą chwile razem. W szkole, po szkole, w weekendy. W końcu z szarej myszki, towarzystwo Ali spowodowało, że wszyscy zaczęli mnie traktować jak kogoś ważnego, fajnego...Niestety wszystko trwało do czasu. Zaczęło się od tego, że Ala całowała się z chłopakiem, w którym się podkochiwałam. Wytłumaczyła mi, że nie zrozumiała, że Patryk mi się podoba. Teraz już wiem, że kłamała. Zauważyłam, że wszyscy z klasy dziwnie mi się przyglądają... zapytałam więc Ali, czy wie o co chodzi, śmiała się mówiąc, że tylko mi się wydaje... a ja byłam pewna swego. Miałam wrażenie, że wszyscy się na mnie patrzą, śmieją za moimi plecami. Ala ciągle zapewniała mnie, że mam się nie przejmować. Pewnego dnia nie wytrzymałam. Mojej „przyjaciółki” nie było w szkole, więc postanowiłam podejść do grupki najmodniejszych dziewczyn w mojej klasie (nigdy bym się nie odważyła na taki krok, ale byłam zrozpaczona), wykrzyczałam im prosto w twarz, że mam dość naśmiewania się ze mnie i chce dowiedzieć się co im takiego zrobiłam... Martyna, najfajniejsza laska w klasie odpowiedziała mi, a mnie w tym samym momencie zamurowało! Okazało się, ze Ala udawała moją przyjaciółkę, a za moimi plecami wygadywała głupoty na mój temat.. że jestem puszczalska, że mam chorobę weneryczną, że nie warto się ze mną zadawać, bo można się czymś zarazić. Jak można być tak podłą osobą i wygadywać takie rzeczy o drugiej osobie! Tym bardziej mnie to bolało, bo naprawdę myślałam, że jesteśmy bliskimi przyjaciółkami. Rozpłakałam się i wybiegłam ze szkoły. Włóczyłam się po mieście godzinami, aż w końcu w ulubionej kawiarni znalazła mnie mama. Zapłakana wyznałam jej wszystko. Mama natychmiast zabrała mnie do szkoły, postanowiła porozmawiać z wychowawcą. Ten zaprosił rodziców Ali na rozmowę. Okazało się, że moja była przyjaciółka nie pierwszy raz wycięła taki numer. Właśnie z tej przyczyny brały się kolejne zmiany szkół. Ala została zabrana z domu dziecka. Mściła się na dziewczynach takich jak ja, za to, że nie miała dobrego dzieciństwa. Mnie, i kilku innym dziewczynom zniszczyła życie. Musiałam zmienić szkole, bo nie chciałam mieć z nią nic wspólnego i chciałam zapomnieć o tej całej sytuacji. Po prostu zacząć od nowa. Kilka miesięcy spędziłam na terapii z psychologiem. Udało się. Teraz dokładniej dobieram sobie nowych znajomych, a w nowej szkole znalazłam ich wielu, takich prawdziwych, nie udawanych.